PKK Silah Bırakırsa Her Şey Düzelir mi?

PKK’nin silah bırakması meselesi yeniden gündeme taşındı. Bu, basit bir “çatışma biter mi?” sorusu değil. Aslında bu sorunun ardında; adalet, demokrasi, halkların eşitliği gibi daha derin bir tartışma yatıyor. Şunu baştan söyleyeyim: Kürt sorunu, yalnızca Kürtlerin değil; bu coğrafyada ezilmiş, bastırılmış tüm halkların meselesidir. Tıpkı Filistin meselesi gibi… Bu yüzden de esas olarak solcuların, sosyalistlerin, adalet ve özgürlük isteyen herkesin sorunudur.

PKK'nin kurucusu Abdullah Öcalan da bu mücadeleyi bir Kürt milliyetçiliği ekseninden değil, “onurlu bir insan eylemi” olarak tarif etmişti. Bu, sadece etnik bir kimlik mücadelesi değil; insanca yaşamak isteyen herkesin ortak derdidir.

Ancak şunu da görmek zorundayız: Bir elde silah, diğer elde “ezilen halklar” söylemi artık inandırıcı gelmiyor. Ne Türkiye’de, ne de dünyada... Bugün silahlı mücadele, uluslararası alanda meşruiyetini büyük ölçüde kaybetmiş durumda. Avrupa’dan Latin Amerika’ya, Birleşmiş Milletlerden sokaktaki sol muhalefete kadar hemen herkes artık farklı mücadele biçimlerine yönelmiş durumda.

Politika yapmaya çalışan Kürtlerin sürekli kriminalize edilmesi, seçilmiş temsilcilerinin yerine kayyum atanması… Bunların son bulması için de silahlı yapıların siyaset alanının dışına çekilmesi gerekiyor. Çünkü artık açık: Bu ülkede sadece Kürtlerin değil, Türklerin de faşistlerinden kurtulmak gerekiyor.

Silahlı mücadele çok pahalı ve çok riskli. Bugün iyi bir hacker bir ülkenin merkez bankasına sızıp diz çöktürebiliyor. Ya da iyi bir YouTube yayıncısı, milyonlara ulaşıp rejimin propagandasını yerle bir edebiliyor. Yani yeni çağın silahları artık bambaşka.

Ancak Kürt meselesiyle sınırlı kalamayız. Bu ülkede bir Ermeni meselesi de var. Süryani meselesi, Romanların sorunları, göçmenlerin yaşadığı dışlanma, kadınların maruz kaldığı sistematik şiddet, doğa talanı, cezaevindeki fikir insanları, gazeteciler, siyasetçiler… Bu ülkenin derdi çok ve derin.

Dolayısıyla bir barış süreci olacaksa, bu; yalnızca Kürtler için değil, herkes için daha özgür, daha adil bir yaşamı hedeflemeli. Bunun için de yüksek standartlı bir anayasa şart. Fakat mevcut devlet aklıyla bu mümkün mü? Açıkça söyleyeyim: Değil.

Bu değişim, ancak geniş halk hareketleriyle, tabandan yükselen kardeşlik köprüleriyle, ortak bir demokratik mücadele zeminiyle mümkün olabilir. PKK silah bırakırsa her şey düzelir mi? Hayır. Ama bu, yeni bir sürecin ilk adımı olabilir. O süreci nasıl inşa edeceğimiz ise hepimizin vereceği sınav olacak.

Naz Tuana Doğdu

Yoksa PKK silah bırakır, biz de ertesi gün kalkar, aynı harami düzenle, aynı otoriter devletle yaşamaya devam ederiz. Değişen sadece suskunluk olur, umut değil.