Biatın ve Köleliğin Sonu Yoktur

İnsanoğlu yüzyıllardır aynı oyunun içinde dönüp duruyor: Biatın da köleliğin de sonu yoktur. Bir kere boynunuzu eğdiniz mi, bir kere hakkınızı suskunlukla teslim ettiniz mi, karşınızdaki güç asla bununla yetinmez. Siz verdikçe daha fazlasını ister. Önce sözünüzü alır, sonra iradenizi, ardından da onurunuzu.

Biat, sadece siyasi iktidarlara karşı eğilmek değildir; bazen iş yerinde, bazen toplum içinde, bazen de kendi hayatımıza dair kararlarımızda başlar. İnsan, “benim sesim neyi değiştirir ki” dediği anda zincirin ilk halkası boynuna geçirilmiş olur. O zincir, zamanla alışkanlığa dönüşür; kişi baskıya değil, sessizliğe esir düşer.

Ama tarih bize başka bir gerçeği daha öğretmiştir: Biat edenler unutulur, dik duranlar hatırlanır. Bugün özgürlük dediğimiz şey, suskun kalmayanların, boyun eğmeyenlerin mirasıdır. Köleliği kabul eden toplumlar çürümüş, başını dik tutan toplumlar ise yeniden doğmuştur.

Şunu bilmek gerekir: Kölelik doymak bilmez. Daha çok itaati, daha çok suskunluğu, daha çok tavizi ister. Zulmün en büyük destekçisi işte bu sessizliktir. Bir halk sustu mu, en büyük güç bile korkusuzlaşır; ama bir halk konuştu mu, en büyük iktidar bile sarsılır.

Bu noktada felsefi bir hakikat karşımıza çıkar: İnsanı insan yapan, sahip oldukları değil, vazgeçmedikleridir. Malı, mülkü, makamı, hatta canı kaybedebilir insan; ama onurunu kaybettiğinde geriye hiçbir şey kalmaz.

O yüzden belki dünyayı değiştiremeyiz, belki büyük güçlerin önünde tek başımıza duramayız. Ama en azından kendi duruşumuzu koruyabiliriz. Başımızı dik tutabiliriz. Çünkü dik duran insan, kaybetse bile köle olmaz; ama biat eden, kazansa da köledir.

Biatin bedeli=ONURSUZLUKTUR.
Biatın sonu yoktur, köleliğin sınırı yoktur. Ama irade ve onur, en kalın zincirleri bile paramparça edebilir.